Christopher Le Brun: Παρά τον ιππέα κείται μέλαινα θεραπεία
Η επίδραση ευαγγελίζεται την επιστροφή του παρελθόντος μέσα στο εικαστικό έργο. 1) Όμως έχει σημασία ο τρόπος αυτής της επιστροφής. Αν οι πρόγονοι γύριζαν άθικτοι τότε η επιστροφή θα φτώχαινε τους ύστερους, καταδικάζοντας τους να μείνουν στη μνήμη σαν εκείνοι που τέλειωσαν φτωχοί.
Ο Christopher Le Brun 2) συνομιλεί με την παράδοση, την ξαναφέρνει στην επιφάνεια αλλά τώρα η παράδοση αυτή έχει τα δικά του χρώματα και μιλάει τη γλώσσα του. Ο καλλιτέχνης δεν συνομιλεί απλά με τους εικαστικούς του προγόνους αλλά τους δημιουργεί. Συνομιλώ σημαίνει δημιουργώ εκ νέου. Με μία έννοια κοιτώντας τον ιππέα του Le Brun μπορώ να αντιληφθώ καλύτερα τον Albrecht Dürer, όταν χαράζει το Knight, Death and the Devil (1513). Μπορώ να καταλάβω τις λύσεις που έδωσε ο Hans Holbein στο Death and the Knight(1538). Συναισθάνομαι τη σοβαρότητα του ιππότη στο έργο του Victor Mikhailovich Vasnetsov, (1848-1926), The Knight at the Crossroads ή το σκυμμένο πρόσωπο του ιππότη που αντικρίζει το θάνατο στο έργο του Theodor Baierl ,Knight and Death. Η ηρεμία που ανησυχεί, η αίσθηση της μελαγχολίας και του τέλους-χαρακτηριστικά στοιχεία στη δουλειά του Le Brun- αναδεικνύουν την υπαινισσόμενη ατμόσφαιρα που συναντάμε στο έργο γενικά του Bocklin.
Είναι από τις ιδιαίτερες περιπτώσεις ο Le Brun που στο έργο του «η επιστροφή των νεκρών προγόνων» γίνεται τόσο εμφανής όσο και διακριτή. Συμβαίνει σαν το καινούργιο έργο να αποτελεί ένα παζλ που συντίθεται από τα κομμάτια του παρελθόντος. Το έργο να φαίνεται ανοιχτό προς τα έργα της παράδοσης αλλά το τελικό αποτέλεσμα να είναι εντελώς διαφορετικό. Το μεταγενέστερο έργο να γίνεται τελικά το αντιπροσωπευτικό έργο αυτής της παράδοσης.
Γι’ αυτό θεωρώ άλλωστε ότι Christopher Le Brun δεν επιστρέφει στον νέο-ρομαντισμό, επιδιώκει αντίθετα να ορίσει το παρελθόν με όρους του παρόντος. Τα αντικείμενα, τα γεγονότα, οι μορφές, τα σύμβολα του αρχαίου και μυθικού κόσμου μεταλλάσσονται από ένα ζωγράφο που το παρόν του αποτελεί ο εικοστός πρώτος αιώνας.
Το έργο στο οποίο θα σταθούμε ονομάζεται Παρά τον ιππέα κείται μέλαινα θεραπεία(Post equitem sedet atra cura, Λάδι σε καμβά 200 x 190 cm 1997,το οποίο ανήκει στη συλλογή του μουσείου Φρυσίρα) Ένας ιππέας που δεσπόζει στη σύνθεση, στέκεται σε ένα ξέφωτο μέσα στο δάσος. Στην αριστερή πλευρά του έργου ένας όρθιος ανθρώπινος σκελετός. Το αριστερό χέρι το οποίου δείχνει έξω από το τελάρο, νεύει. Το κεφάλι του ιππέα είναι ελαφρά σκυμμένο προς την κατεύθυνση του σκελετού. Τα χρώματα της δύσης που άλλωστε χρησιμοποιεί πολύ συχνά στα έργα του ο ζωγράφος, είναι στο φόντο πίσω από τον ιππέα. Το έργο αποπνέει τη σοβαρότητα του ατόμου που προσεγγίζει το τέλος με θλίψη αλλά και με θάρρος.
Είναι αντιηρωικό, αντανακλώντας την υπαρξιακή κατάσταση του ατόμου. Τα χρώματα που κι εδώ χρησιμοποιούνται είναι συγκεκριμένα. Αν και πρόκειται για ένα σκοτεινό έργο-το βαθύ σκούρο πράσινο του δάσους-κυριαρχεί , η λεπτή εναλλαγή των θερμών και ψυχρών είναι φανερή. Επίσης το κόκκινο vermillion κυριαρχεί πάνω στον ιππέα και στον ουρανό πίσω του.
Οι μορφές του Christopher Le Brun-το ίδιο συμβαίνει και στον ιππέα-παρουσιάζονται αδύναμες, θα’ λέγαμε χωρίς νεύρο δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο τις κλασικές φιγούρες των συμβολιστών του fin-de-siecle. Στο Παρίσι, ο καλλιτέχνης συνειδητοποιεί τη μεγάλη διαφορά μεταξύ της βρετανικής και γαλλικής επεξεργασίας των μεσαιωνικών μοτίβων και του αρχαίου κόσμου. Οι Γάλλοι διατήρησαν ένα φωτεινό, διανοητικό και εννοιολογικό ιδανικό για εκείνο τον κόσμο, όπως μπορούμε να το δούμε στη μουσική με τον Debussy και τον Satie, αλλά και στη ζωγραφική με τον Puvis de Chavannes, και τον Redon.
Αντίθετα στην Αγγλία, οι προ-ραφαηλίτες είχαν αποβάλλει τον εξιδανικευμένο και διανοητικό χαρακτήρα των μορφών που συναντούμε στη γαλλική σχολή. Σε αυτούς οι μορφές είναι πραγματικές, τα τοπία είναι ρεαλιστικά. Ο εμπειρισμός μέσα στα μυθολογικά θέματα δημιουργεί μια τεράστια αντίφαση, αφού η επίκληση στο αληθοφανές αναιρεί τη δύναμη του συμβολισμού.O Christopher Le Brun μετά την περίοδο του Παρισιού διατηρεί την προτεραιότητα του συμβολικού πάνω στον ρεαλισμό.
Παναγιώτης Σ.Παπαδόπουλος
jamesw@otenet.gr
1) Αφορμή για το κείμενο αυτό υπήρξε η έκθεση στο μουσείο Φρυσίρα, Εκλεκτικές συγγένειες Ευρωπαίων καλλιτεχνών. Όντως αρκετά έργα βοηθούσαν να διατυπώσεις μια αντίληψη της συγγένειας και της επίδρασης. Μέσα από μια συνταγματική ανάλυση, όπως λένε οι σημειολόγοι, θα έπρεπε να συγκρίνεις τα έργα που παρουσιάζονται. Προτίμησα όμως κάτι άλλο: Χρησιμοποιώντας μια παραδειγματική ανάλυση να δείξω-παίρνοντας αφορμή μόνο ένα έργο- τη διαλεκτική του παρελθόντος με το παρόν που τελειώνει με την επικράτηση του δεύτερου πάνω στο πρώτο. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο ένας προικισμένος καλλιτέχνης διαβάζει την παράδοση και συμπυκνώνει το παρελθόν στο έργο του υπήρξε το αιτούμενο.
2) Ο Christopher Mark Le Brun γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ το 1951.Σπούδασε στο Slade στο Λονδίνο από το 1970-74 και στο Chelsea από το 1974-75. Έχει εκθέσει σε πολλές σημαντικές εκθέσεις για τη σύγχρονη τέχνη όπως στο Nuova Immagine Μιλάνο το 1981, Zeitgeist Βερολίνο το 1982. Το 1987-88 έλαβε το βραβείο D.A.A.D. από τη γερμανική κυβέρνηση, Εκλέχτηκε στη βασιλική ακαδημία το 1996 και το 2000 έγινε καθηγητής.
ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΡΥΣΙΡΑ
Μονής Αστερίου 3 & 7, Πλάκα, 2103234678.
Εκλεκτικές συγγένειες Ευρωπαίων καλλιτεχνών Καθιερωμένοι ζωγράφοι και νέα αποκτήματα της συλλογής σε μια θεματική παρουσίαση που επιδιώκει ν' αναδείξει το διάλογο και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των έργωνΤετ.-Παρ. 10 π.μ.-5 μ.μ. Σάβ., Κυρ. 11 π.μ.-5 μ.μ. Δευτ., Τρ. κλειστά. Εισιτ. € 6, κάτω των 25 και συνταξ. € 3.
Η επίδραση ευαγγελίζεται την επιστροφή του παρελθόντος μέσα στο εικαστικό έργο. 1) Όμως έχει σημασία ο τρόπος αυτής της επιστροφής. Αν οι πρόγονοι γύριζαν άθικτοι τότε η επιστροφή θα φτώχαινε τους ύστερους, καταδικάζοντας τους να μείνουν στη μνήμη σαν εκείνοι που τέλειωσαν φτωχοί.
Ο Christopher Le Brun 2) συνομιλεί με την παράδοση, την ξαναφέρνει στην επιφάνεια αλλά τώρα η παράδοση αυτή έχει τα δικά του χρώματα και μιλάει τη γλώσσα του. Ο καλλιτέχνης δεν συνομιλεί απλά με τους εικαστικούς του προγόνους αλλά τους δημιουργεί. Συνομιλώ σημαίνει δημιουργώ εκ νέου. Με μία έννοια κοιτώντας τον ιππέα του Le Brun μπορώ να αντιληφθώ καλύτερα τον Albrecht Dürer, όταν χαράζει το Knight, Death and the Devil (1513). Μπορώ να καταλάβω τις λύσεις που έδωσε ο Hans Holbein στο Death and the Knight(1538). Συναισθάνομαι τη σοβαρότητα του ιππότη στο έργο του Victor Mikhailovich Vasnetsov, (1848-1926), The Knight at the Crossroads ή το σκυμμένο πρόσωπο του ιππότη που αντικρίζει το θάνατο στο έργο του Theodor Baierl ,Knight and Death. Η ηρεμία που ανησυχεί, η αίσθηση της μελαγχολίας και του τέλους-χαρακτηριστικά στοιχεία στη δουλειά του Le Brun- αναδεικνύουν την υπαινισσόμενη ατμόσφαιρα που συναντάμε στο έργο γενικά του Bocklin.
Είναι από τις ιδιαίτερες περιπτώσεις ο Le Brun που στο έργο του «η επιστροφή των νεκρών προγόνων» γίνεται τόσο εμφανής όσο και διακριτή. Συμβαίνει σαν το καινούργιο έργο να αποτελεί ένα παζλ που συντίθεται από τα κομμάτια του παρελθόντος. Το έργο να φαίνεται ανοιχτό προς τα έργα της παράδοσης αλλά το τελικό αποτέλεσμα να είναι εντελώς διαφορετικό. Το μεταγενέστερο έργο να γίνεται τελικά το αντιπροσωπευτικό έργο αυτής της παράδοσης.
Γι’ αυτό θεωρώ άλλωστε ότι Christopher Le Brun δεν επιστρέφει στον νέο-ρομαντισμό, επιδιώκει αντίθετα να ορίσει το παρελθόν με όρους του παρόντος. Τα αντικείμενα, τα γεγονότα, οι μορφές, τα σύμβολα του αρχαίου και μυθικού κόσμου μεταλλάσσονται από ένα ζωγράφο που το παρόν του αποτελεί ο εικοστός πρώτος αιώνας.
Το έργο στο οποίο θα σταθούμε ονομάζεται Παρά τον ιππέα κείται μέλαινα θεραπεία(Post equitem sedet atra cura, Λάδι σε καμβά 200 x 190 cm 1997,το οποίο ανήκει στη συλλογή του μουσείου Φρυσίρα) Ένας ιππέας που δεσπόζει στη σύνθεση, στέκεται σε ένα ξέφωτο μέσα στο δάσος. Στην αριστερή πλευρά του έργου ένας όρθιος ανθρώπινος σκελετός. Το αριστερό χέρι το οποίου δείχνει έξω από το τελάρο, νεύει. Το κεφάλι του ιππέα είναι ελαφρά σκυμμένο προς την κατεύθυνση του σκελετού. Τα χρώματα της δύσης που άλλωστε χρησιμοποιεί πολύ συχνά στα έργα του ο ζωγράφος, είναι στο φόντο πίσω από τον ιππέα. Το έργο αποπνέει τη σοβαρότητα του ατόμου που προσεγγίζει το τέλος με θλίψη αλλά και με θάρρος.
Είναι αντιηρωικό, αντανακλώντας την υπαρξιακή κατάσταση του ατόμου. Τα χρώματα που κι εδώ χρησιμοποιούνται είναι συγκεκριμένα. Αν και πρόκειται για ένα σκοτεινό έργο-το βαθύ σκούρο πράσινο του δάσους-κυριαρχεί , η λεπτή εναλλαγή των θερμών και ψυχρών είναι φανερή. Επίσης το κόκκινο vermillion κυριαρχεί πάνω στον ιππέα και στον ουρανό πίσω του.
Οι μορφές του Christopher Le Brun-το ίδιο συμβαίνει και στον ιππέα-παρουσιάζονται αδύναμες, θα’ λέγαμε χωρίς νεύρο δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο τις κλασικές φιγούρες των συμβολιστών του fin-de-siecle. Στο Παρίσι, ο καλλιτέχνης συνειδητοποιεί τη μεγάλη διαφορά μεταξύ της βρετανικής και γαλλικής επεξεργασίας των μεσαιωνικών μοτίβων και του αρχαίου κόσμου. Οι Γάλλοι διατήρησαν ένα φωτεινό, διανοητικό και εννοιολογικό ιδανικό για εκείνο τον κόσμο, όπως μπορούμε να το δούμε στη μουσική με τον Debussy και τον Satie, αλλά και στη ζωγραφική με τον Puvis de Chavannes, και τον Redon.
Αντίθετα στην Αγγλία, οι προ-ραφαηλίτες είχαν αποβάλλει τον εξιδανικευμένο και διανοητικό χαρακτήρα των μορφών που συναντούμε στη γαλλική σχολή. Σε αυτούς οι μορφές είναι πραγματικές, τα τοπία είναι ρεαλιστικά. Ο εμπειρισμός μέσα στα μυθολογικά θέματα δημιουργεί μια τεράστια αντίφαση, αφού η επίκληση στο αληθοφανές αναιρεί τη δύναμη του συμβολισμού.O Christopher Le Brun μετά την περίοδο του Παρισιού διατηρεί την προτεραιότητα του συμβολικού πάνω στον ρεαλισμό.
Παναγιώτης Σ.Παπαδόπουλος
jamesw@otenet.gr
1) Αφορμή για το κείμενο αυτό υπήρξε η έκθεση στο μουσείο Φρυσίρα, Εκλεκτικές συγγένειες Ευρωπαίων καλλιτεχνών. Όντως αρκετά έργα βοηθούσαν να διατυπώσεις μια αντίληψη της συγγένειας και της επίδρασης. Μέσα από μια συνταγματική ανάλυση, όπως λένε οι σημειολόγοι, θα έπρεπε να συγκρίνεις τα έργα που παρουσιάζονται. Προτίμησα όμως κάτι άλλο: Χρησιμοποιώντας μια παραδειγματική ανάλυση να δείξω-παίρνοντας αφορμή μόνο ένα έργο- τη διαλεκτική του παρελθόντος με το παρόν που τελειώνει με την επικράτηση του δεύτερου πάνω στο πρώτο. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο ένας προικισμένος καλλιτέχνης διαβάζει την παράδοση και συμπυκνώνει το παρελθόν στο έργο του υπήρξε το αιτούμενο.
2) Ο Christopher Mark Le Brun γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ το 1951.Σπούδασε στο Slade στο Λονδίνο από το 1970-74 και στο Chelsea από το 1974-75. Έχει εκθέσει σε πολλές σημαντικές εκθέσεις για τη σύγχρονη τέχνη όπως στο Nuova Immagine Μιλάνο το 1981, Zeitgeist Βερολίνο το 1982. Το 1987-88 έλαβε το βραβείο D.A.A.D. από τη γερμανική κυβέρνηση, Εκλέχτηκε στη βασιλική ακαδημία το 1996 και το 2000 έγινε καθηγητής.
ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΡΥΣΙΡΑ
Μονής Αστερίου 3 & 7, Πλάκα, 2103234678.
Εκλεκτικές συγγένειες Ευρωπαίων καλλιτεχνών Καθιερωμένοι ζωγράφοι και νέα αποκτήματα της συλλογής σε μια θεματική παρουσίαση που επιδιώκει ν' αναδείξει το διάλογο και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των έργωνΤετ.-Παρ. 10 π.μ.-5 μ.μ. Σάβ., Κυρ. 11 π.μ.-5 μ.μ. Δευτ., Τρ. κλειστά. Εισιτ. € 6, κάτω των 25 και συνταξ. € 3.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου