Παναγιώτης Σ.ΠαπαδόπουλοςΜπία Ντάβου. (1932-1996), με αφορμή την αναδρομική της έκθεση στο ΕΜΣΤ.

Μπία Ντάβου. (1932-1996),
με αφορμή την αναδρομική της έκθεση στο ΕΜΣΤ.

O αφηρημένος εξπρεσιονισμός, στα τέλη του ’50, είχε καταντήσει μια κενή χειρονομία. Είχε χάσει τη δημιουργική του ένταση. Αυτή η εποχή υπήρξε οριακή για την πορεία της σύγχρονης τέχνης. Όχι μόνο δημιουργούνται καινούργιες τεχνοτροπίες και στάσεις αλλά ο καλλιτέχνης επερωτά, ασκεί κριτική στη γλώσσα της ζωγραφικής, στο περιεχόμενο της, αλλά και στην ίδια τη δυνατότητα της να υπάρχει. Πολλοί εγκαταλείπουν τα παραδοσιακά μέσα και αρχίζουν να πειραματίζονται σε καινούργια.
Δεν πρέπει να λησμονούμε αυτήν την εποχή την επίδραση που ασκεί η τεχνολογία. Ο άνθρωπος βλέπει τη γη από το φεγγάρι, οι έγχρωμες εικόνες της τηλεόρασης και της διαφήμισης πολλαπλασιάζονται, εμφανίζονται οι πρώτοι υπολογιστές. Αυτό το σχηματικό πλαίσιο αναφοράς εκφράζει την εικαστική πορεία της Μπίας Ντάβου.
Η δουλειά της ταξινομείται σε τέσσερις περιόδους: η πρώτη είναι αυτή της αφαίρεσης (1960-1967). Τότε, παρουσιάζονται έργα που ξεκινούν από στοιχεία της πραγματικότητας τα οποία στη συνέχεια εντάσσονται και ενσωματώνονται μέσα σε ποικίλα χρωματικά πεδία. Το μαύρο δεσπόζει στη σύνθεση και μόνο πίσω από αυτό προβάλλει το χρώμα. «Πάντα έβλεπα τη ζωή πίσω από ένα μαύρο πλέγμα» συνήθιζε να λέει.
Το έργο της υπήρξε μια αδιάλειπτη αναζήτηση και έρευνα. Ο καλλιτέχνης γίνεται «ερευνητής που σκάβει και ψάχνει». Προχωρά στη χρήση του πλαστικού (1967-1970), ενός παραδοσιακά ανορθόδοξου υλικού με το οποίο έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει το ζωγραφικό της έργο μέσα σε ένα τρισδιάστατο χώρο. Τώρα, η γραφή της γίνεται λιγότερο εσωστρεφής και περισσότερο αναγνωρίσιμη ακόμα και λυρική.
Στα «κυκλώματα» (1973-75) παρατηρούμε τις σαφείς της αναφορές σε ένα σύστημα επικοινωνίας και στη δημιουργία μιας γλώσσας. Χρησιμοποιεί τσίγκινες ανάγλυφες κατασκευές με ανεστραμμένα γράμματα, τυπογραφικά στοιχεία και λινοτυπικές πλάκες.

Συνδέoυμε την Μπία Ντάβου με το έργο της πάνω στις σειραικές δομές που ξεκινά το 1978. Πλέον το αίτημά της είναι η επικοινωνία του καλλιτέχνη με τον θεατή μέσα από έναν οπτικό κώδικα και μια συμβολική γλώσσα. Χρησιμοποιεί την ακολουθία Φιμπονάτσι στην οποία κάθε αριθμός προκύπτει από το άθροισμα των δύο προηγούμενων (1,2.3,5,8,13…). Θεωρεί ότι μπορεί να δημιουργήσει εικαστικές ακολουθίες από κάθε υλικό: χαρτί, πανιά, με μολύβι, με μελάνι, με κλωστές ή ακόμα με λινάτσες, πέτρες ή τούβλα. Μέσα από αυτές τις ακολουθίες προσδοκά να βγάλει «ομορφιά από την τάξη, δημιουργικότητα από τη στειρότητα και φαντασία από τη λογική».
Η Ντάβου δεν δίστασε ποτέ να ανιχνεύσει σ' ένα άγνωστο έδαφος, διατεθειμένη να εκτεθεί στους κινδύνους απρόσμενων συναντήσεων, Προσπαθεί να βρει το δρόμο της σ' ένα χώρο στον οποίο πολλά είναι ξένα. Με αυτήν την έννοια, το έργο της αποτελεί μια από τις ενδιαφέρουσες αρχαιολογίες του σύγχρονου.
Παναγιώτης Σ.Παπαδόπουλος